พ่อค้า

พูดถึงคำว่า “ หัวพ่อค้า ” กับ “หัวธุรกิจ” หลายคนบอกว่ามันคือเรื่องเดียวกัน แต่ในความเป็นจริง ความหมายอาจคล้ายกันแต่มีสิ่งที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

หลายคนคงได้เห็นข่าว หรือภาพ “วาฟเฟิล” ที่มีรูปร่างเหมือนอวัยวะเพศชาย หรือใครๆ เรียกวาฟเฟิลกะจู๋กันไปแล้ว เพราะมีคนไปซื้อกิน แล้วถ่ายภาพแชร์ต่อกันไปเรื่อยๆ จนทำให้เป็นข่าว มีการพูดถึงกันอย่างอื้ออึง ทั้งดราม่า ต่ำตม หลายคนบอกว่าไม่เหมาะสมกับเมืองไทย แต่อีกส่วนหนึ่งบอกไม่เห็นจะแปลก อยู่ที่ว่ารสชาติของสินค้าอร่อยหรือไม่อร่อย

ปัจจุบันตลาดเมืองไทยมีประเภทที่เปิดใหม่จำนวนมากโดยเฉพาะบรรดาพวกคอมมูนิตี้มอลล์ทั้งหลายที่เริ่มกระจายจากในเมืองออกสู่ชานเมืองมากขึ้น ยังไม่รวมบรรดาตลาดนัดที่ผุดขึ้นใหม่ราวกับดอกเห็ด แต่อย่างไรก็ดีคำว่าตลาดสิ่งสำคัญก็คือเสน่ห์และตลาดไหนที่มีเสน่ห์ก็มักจะดึงดูดลูกค้าได้อย่างดี

ทุกวันนี้เราเห็นสินค้าหลากหลายประเภทวางจำหน่ายในท้องตลาด แต่บางครั้งดูไปดูมาก็เป็นสินค้าที่แทบจะเหมือนกันทุกประการเพียงแต่ต่างกันที่คนขาย การจัดร้าน บางทีก็แข่งขันที่ราคา การจะหาสินค้าที่แปลกและแตกต่างจริงๆนั้นเป็นเรื่องที่ยากมาก เพราะเมื่อมีคนหนึ่งเอาของแปลกมาวางขายเชื่อได้ว่าอีกไม่นานก็ต้องมีพ่อค้าคนที่สองที่สามมาวางขายเหมือนกันแน่ๆ

คำว่า พ่อค้าเจ้าถิ่น ดูเหมือนจะเป็นเรื่องรุนแรงแต่ที่จริงแล้วหมายถึงบรรดาพ่อค้าแม่ค้ารายเก่าแก่ที่เคยค้าขายในตลาดนั้นๆมาก่อนส่วนพวกพ่อค้าหน้าใหม่อาจไม่ได้ไร้ประสบการณ์ซะทีเดียวเพียงแต่เพิ่งย้ายมาขายที่ตลาดซึ่งไม่คุ้นเคย แน่นอนว่าต้องมีหลายอย่างที่ควรปรับตัวเพื่อให้การค้าขายทำรายได้สมกับที่ตั้งใจไว้